Magdalena Mortęska (ur. 1554 r.), ksieni i reformatorka Zakonu Benedyktynek oraz patronka pałacu. W dzieciństwie utraciła prawe oko. W 1578 r. wstąpiła do klasztoru chełmińskiego, którego już rok później została ksienią. Dokonała dogłębnej reformy Zakonów Benedyktynek, zatwierdzonej przez Stolicę Apostolską w 1605 roku. Po Magdalenie Mortęskiej pozostało kilkanaście listów, obszerny tekst prawno-wychowawczy komentujący Regułę św. Benedykta oraz zbiór nauk głoszonych przez nią do zakonnic. Zmarła w opinii świętości. Opinia ta szerzyła się nie tylko wśród zakonnic, gdyż podzielali ją także jezuici. Za życia cenili wysoko m. Mortęską biskupi i nuncjusze papiescy za wskrzeszenie obserwancji zakonnej. Kult zaczął się zaraz po jej śmierci. 

Zasługi Magdalenyy Mortęskiej i jej znaczenie w Polsce epoki potrydenckiej były wielkie. Stworzyła ona kongregację zakonną, która zajmowała się wychowaniem dziewcząt. Renesans przyniósł potrzebę oświaty i kultury wśród kobiet. Najbogatsi mieli nauczycielki sprowadzane z zagranicy, a średnia szlachta i mieszczaństwo nie miały gdzie kształcić córek. Potrzebie tej zaradziła, tworząc kongregację o nowych zadaniach, nieznanych prawie w średniowieczu. Kierunek wychowania był przede wszystkim religijny i moralny. Uczono w szkołach Benedyktynek czytać, pisać i rachować oraz robót ręcznych. Kładziono nacisk na przyzwyczajenie do porządku. Wpajano zasady nowej duchowości potrydenckiej. Można powiedzieć, że podobnie jak jezuici - przez wychowanie młodzieży męskiej pochodzącej ze szlachty i mieszczaństwa - zapewnili w dużej mierze triumf reformy trydenckiej w Polsce, tak benedyktynki dokonały tego samego na polu wychowania kobiet.